Ik dacht dat ik kapot was

Mijn kijk op welzijn

Ik functioneer niet in de moderne maatschappij. Ik heb de voorbije jaren hard aan mezelf gewerkt, en hoe dichter ik bij mezelf kom, hoe duidelijker dit wordt. Ik kan niet volgen. Het tempo, de druk, de verwachtingen. Het lijkt alsof ik ben blijven hangen in het ritme van 100 jaar geleden. Het voelt niet juist voor mij om mee te hollen met de rest. Vroeger dacht ik dat ik kapot was. Dat ik abnormaal was omdat ik niet kon functioneren zoals iedereen. Nu denk ik dat er iets mis is met de maatschappij waarin we leven.

Want ik geloof dat ik niet de enige ben die het moeilijk heeft. Iédereen kent wel een vrouw met een burn-out, chronische vermoeidheid of een depressie. Ik was die vrouw, en ik ken er nog vele andere. Ik heb enorm veel ontzag voor de vrouwen rond mij die 100 ballen tegelijk in de lucht houden en maar blijven volhouden. Tegelijk breekt mijn hart dat dat onze realiteit is.

Ik geloof niet dat dit is hoe het moet zijn. Altijd aan staan, altijd maar meer willen, meer moeten. Als vrouw worden we verwacht om 20 rollen tegelijk te vervullen, elke dag opnieuw. We worden verwacht om elke dag hetzelfde te presteren, ook al volgt ons lichaam een heel eigen ritme. Voeg daar nog eens onze moderne levensstijl bij, met de bewerkte voeding, het artificieel licht dat dag en nacht brandt, de moderne technologie en de toxische stoffen in de omgeving. Allemaal volledig onbekend voor ons lichaam.

Niet moeilijk dat we zoveel klachten hebben, toch?

Het lijkt alsof ik een doemscenario schets, en soms voelt het ook wel zo. Maar de boodschap die ik wil brengen, is er één van hoop. Want als er zoveel is dat het ons moeilijk maakt om gezond te zijn, is er ook zoveel dat we kunnen veranderen om ons beter te voelen. Ons lichaam is ongelooflijk veerkrachtig en het kan best veel hebben. Als we de storende factoren kunnen wegnemen, kan ons lichaam zichzelf herstellen.

Ik vind het zo jammer dat veel vrouwen niet weten wat de opties zijn. Ze zijn zo sterk dat ze maar blijven doorgaan, ondanks hun klachten. Als ze dan toch hulp zoeken, krijgen ze vaak de boodschap dat het ‘normaal’ is, dat er geen behandeling is, of krijgen ze medicatie die het functioneren van hun lichaam op één of andere manier onderdrukt of platlegt. Symptomen worden weggewerkt zonder te onderzoeken wat die symptomen net veroorzaakt. Vrouwen krijgen amper advies over hoe ze hun lichaam kunnen ondersteunen om hun veerkracht terug te vinden. Er wordt niet gekeken naar wat hun lichaam nodig heeft.

Want nee, je lichaam heeft geen nood aan de anticonceptiepil.

Je hebt geen tekort aan paracetamol.

Wil je je lichaam niet geven wat het écht nodig heeft?

Voedzaam eten, zonlicht, water, warmte, beweging, veiligheid, rust, liefde, dankbaarheid. Dat zijn de échte medicijnen.

Vroeger dacht ik dat ik gezond was als ik clean genoeg at, genoeg groene smoothies dronk en hard genoeg sportte. Dat gezondheid kwam als je het perfecte protocol vond en dat perfect uitvoerde. Daar geloof ik niks meer van.

Ik geloof niet dat je het perfecte protocol moet volgen om gezond te kunnen zijn. Voor mij komt zorgen voor jezelf neer op veiligheid geven aan je lichaam en je zenuwstelsel tot rust brengen. Leven volgens je cyclus en de cyclus van de natuur. Je lichaam terug een dag- en nachtritme geven. Jezelf terug écht voeden met voedingsmiddelen die je lichaam herkent. Genoeg water drinken. Genieten van kleine geluksmomenten. Bewegen, maar ook rusten. Gegrond zijn. Aanwezig zijn in het moment. Spelen, dansen, zingen. Jezelf toestemming geven om los te laten. Jezelf accepteren.

Als we terug kunnen gaan naar onze natuur en ons lichaam geven wat het nodig heeft, komt gezondheid vanzelf.

Ik help je daar graag bij.