Mijn verhaal

Mijn zoektocht begon toen ik 15 jaar oud was. Ik was daarvoor nooit echt een gezond kind geweest. Voor mij waren een laag energieniveau, ontstekingen, eczeem, slecht slapen en buikpijn gewoon, normaal. Maar op mijn 15de begon ik mijn haar te verliezen. En dat was iets wat ik als 15-jarig meisje niet oké vond.

Dus ik ging op zoek. Ik bezocht talloze dokters en specialisten, maar kreeg nooit een beter antwoord dan 'dat komt door de stress' of een voorschrift voor de anticonceptiepil. Ondertussen begon ik stilaan te beseffen dat mijn andere symptomen misschien ook niet zo normaal waren. Ik had het altijd koud, sliep enorm slecht, zat wekelijks bij de kinesist voor weer een ontstoken gewricht en kon amper sporten door astma en spierpijn.  

Omdat ik geen hulp vond in de klassieke geneeskunde, ging ik op andere plekken oplossingen zoeken. Ik begon mijn voeding aan te passen en nam supplementen, zonder echt te weten wat ze deden. Ik las boeken over gezonde voeding en het menselijk lichaam, hopende dat één ervan mij het gouden antwoord kon geven. Wat ik echter vaak vond was tegenstrijdige informatie, wellness hypes en extreme diëten met grote beloftes.

Hoewel ik mijn voeding verbeterde, bleven veel van mijn klachten bestaan. Stilaan begonnen de diagnoses zich op te stapelen. Ik moest maar een appel eten of mijn buik werd zo opgezwollen dat ik zwanger leek – prikkelbare darmsyndroom. Ik had het altijd koud, was altijd moe en verloor nog steeds mijn haar – traagwerkende schildklier. Ik kwam opeens vijf kilo bij en had gezwollen, rusteloze benen – chronische vaatinsufficiëntie.

Ik kreeg de ene na de andere diagnose met de boodschap dat ik hier voor de rest van mijn leven mee moest leven. Ik werd steeds meer in de overtuiging geduwd dat mijn lichaam gewoon kapot was. Nergens kreeg ik een uitleg of een oplossing.

Ik heb altijd het gevoel gehad dat er een oplossing was, als ik maar diep genoeg groef. Als ik maar genoeg bijleerde, zou ik ooit mijn lichaam kunnen begrijpen. Als ik het juiste protocol vond en dat perfect uitvoerde, zou ik kunnen genezen. Ik legde heel veel druk op mezelf, wat het alleen maar erger maakte. Toen ik leerde over de effecten van de anticonceptiepil stopte ik - na 12 jaar - dezelfde dag nog, zonder te beseffen wat dat zou doen met mijn lichaam. Mijn cyclus kwam niet terug op gang. Datzelfde jaar kreeg ik een burn-out, die dan overging in een depressie. Ik was heel de dag uitgeput, maar slapen kon ik niet.

Mijn diepste punt dwong me om het anders aan te pakken. Om de controle los te laten en eindelijk écht te beginnen zorgen voor mezelf. Ik begon steeds meer holistisch te kijken naar mijn gezondheid. Ik ging orthomoleculaire therapie studeren en testte elke vorm van therapie die ik tegenkwam. Ik leerde hoe ons lichaam alles vasthoudt – elke ingehouden emotie, elke angstige gedachte, elke niet-gestelde grens. Hoe het snakt naar connectie – met de natuur, onszelf en anderen. Hoe het niet kan herstellen als het in overlevingsmodus leeft.

Ik heb een hobbelig pad doorlopen, maar het heeft me zóveel gebracht. Met elke laag die ik afpelde, kwam ik dichter bij mezelf. Nu zie ik mijn lichaam niet meer als iets wat me tegenwerkt en wat ik onder controle moet krijgen, maar als mijn warme thuis die zo haar best heeft gedaan om overeind te blijven. Ik heb elke dag meer fascinatie en bewondering voor het vrouwelijke lichaam en alles wat het kan.